viernes, 17 de diciembre de 2010

Unha estrela no vento - Ledicia Costas

NA NOSA BIBLIOTECA

A novela de Ledicia Costas é unha das lecturas preferidas polos rapaces e rapazas da ESO e tamén polos membros do Clube da Lectura.

Está é unha historia que conta a vida dun rapaz de dezasete anos que se chama Miguel Foz que vai ao Instituto e pensa que a súa profesora de literatura lle ten manía. Un día atopouse cunha moza xitana que vendía rosas, Reina, da que se fixo moi amigo. Uns días despois unha pandilla de gamberros déronlle unha malleira que o levou ao hospital.


Mentres, Miguel descubre que o seu pai engana a súa nai cunha amante e a nai acaba botándoo da casa. Un curmán de Miguel, Abel, quedou orfo e vai vivir a súa casa.


Os amigos de Miguel deciden vingarse dos que lle deran a malleira. O líder dos gamberros era Bruto, irmán de Reina. Miguel segue confiando nela, pero non o seu colega Maqui, co que pelexa por defendela. Bruto non consinte que Reina ande con Miguel e ela acepta irse a vivir tamén a casa de Miguel. O día da pelexa Maqui, a traizón dálle unha navallada a Miguel e tirou a Abel, que era minusválido, por un cantil, morrendo. O libro remata cos dous amigos indo todos os meses ao cantil, a recordar a Abel, cheos de tristura.


Recomendamos este libro porque é moi entretido e fácil de ler e ao mesmo tempo ten intriga. Ademais, a pesar da traizón de Maqui, permítenos apreciar o valor da amizade e que non todas as persoas se comportan iguais, sexan xitanos ou non. Maqui, o personaxe máis malvado non é xitano. Un libro con final triste, pero moi fermoso e do que aprendemos moitas cousas.


Natalia Camiña, Noelia Pequeño, Patricia Pequeño

miércoles, 15 de diciembre de 2010

Normas e CDU da Biblioteca

Normas de Uso Da Biblioteca                                                                                                                                   

sábado, 11 de diciembre de 2010

"Un pueblo carne de horca"


Antonio Machado (que fue un mal estudiante, y que en toda su carrera como profesor sólo suspendió a aquel alumno que le dijo que "los griegos eran unos bárbaros") es un genio, tanto por la forma como por el tratamiento del contenido de sus poemas, como en muchas ocasiones hemos comentado. Entre las muchas virtudes poéticas que demuestra el andaluz en sus obras, destaca -desde mi punto de vista- la contención, que no debe confundirse con falta de compromiso.
Antonio Machado y Álvarez (alias "Demófilo", el amigo del pueblo), el padre del poeta, fue folklorista, hecho que sin ninguna duda debió de influir en la formación de su hijo, que tan magistralmente maneja metros y motivos de la lírica popular. Antonio Machado, nuestro poeta, se formó en la Institución Libre de Enseñanza (fundada por unos profesores - entre ellos, Francisco Giner de los Ríos- que fueron "separados" de la Universidad Central de Madrid -donde también impartió clases el abuelo de Machado- por defender la libertad de cátedra). De su biografía pueden extraerse varias conclusiones: a) Antonio Machado, por su formación, es un intelectual antes que un hombre de pueblo; crece con los estudios sobre el folklore, no crece con el pueblo; b) A pesar de haber sido un mal estudiante (o, mejor dicho, a pesar de que no sacaba buenas notas y ¡suspendía Lengua!), su capacidad de análisis y crítica es inmenso.
Machado cantó al pueblo y con la voz del pueblo, pero jamás fue complaciente con ese pueblo al que tanto amaba, quizá precisamente por ese mismo motivo. El poeta de los Campos de Castilla (y de Úbeda, y de Baeza, y del Guadarrama) es el primero en escribir versos inolvidables y duros como "Mucha sangre de Caín / tiene la gente labriega" (en "La tierra de Alvargonzález"), y el primero en horrorizarse ante la complacencia de las masas en el sufrimiento y el dolor (véase el poema "La saeta"). Pero es también Machado quien pone en boca de un personaje del relato en prosa de "La tierra de Alvargonzález" estas célebres palabras que bien le valdrían de epitafio: "Nadie es más que nadie"; así como el primero en elogiar, frente a los árboles más altos, graciosos o productivos, al más sencillo, a la humilde encina (que se identifica con los más humildes de la tierra).
Ciertamente, como intelectual, Machado amaba al pueblo pero sin sentirse parte de él. Y desde esa posición lo mira, lo ama y siente dolor por él. En el poema "Un criminal", cuyos últimos versos quiero transcribir hoy, la voz lírica (creo que bastante, es más, totalmente identificada con el mismo autor) expresa una honda pena hacia un pueblo "carne de horca" que celebra la ejecución pública de un criminal, creyéndose mejor que él por no haber cometido el crimen, ignorante de que el auténtico peligro está en una sociedad enferma.

 Frente al reo, los jueces en sus viejos
ropones enlutados
y una hilera de oscuros entrecejos
y de plebeyos rostros —los jurados.
El abogado defensor perora,
golpeando el pupitre con la mano;
emborrona papel un escribano,
mientras oye el fiscal, indiferente,
el alegato enfático y sonoro,
y repasa los autos judiciales
o, entre sus dedos, de las gafas de oro
acaricia los límpidos cristales.
  Dice un ujier: «Va sin remedio al palo.»
El joven cuervo la clemencia espera.
Un pueblo carne de horca, la severa
justicia aguarda que castiga al malo.

Un genio es genio porque es universal, porque sus obras no sólo llegan a sus paisanos o contemporáneos, sino que llegan a cualquier persona de cualquier cultura y tiempo. ¡Cuántos linchamientos y criminalizaciones no estamos presenciando en la sociedad actual nuestra! ¡Cómo se sigue utilizando al pueblo -la masa, la opinión pública, los ciudadanos, llamémosle X- para justificar y perpetuar los intereses de una sociedad enferma! Ahora la educación es obligatoria en España, pero ¿estamos tan lejos de la época de Machado, en que se celebraba la muerte en el patíbulo y se expulsaba a los profesores de sus cátedras?

jueves, 9 de diciembre de 2010

Torres de Malory e Santa Clara, de Enid Blyton

NA NOSA BIBLIOTECA

Estas dúas coleccións da autora inglesa, compostas por seis novelas cada unha, teñen un argumento similar: as aventuras das rapazas que estudian en sendos internados desde os doce ata os dezaoito anos. As relacións entre nenas moi diferentes dá lugar a enfrentamentos e reconciliacións, encontros e desencontros nos que sempre triunfa como exemplo un modelo de comportamento caracterizado por valores tales como a lealtade, a valentía, a xustiza e a comprensión.

O internado Torres de Malory é máis estricto ca o de Santa Clara no referente á disciplina, e a protagonista destas novelas, Darrell Rivers, é unha rapaza responsable que anhela chegar a ser algún día delegada do colexio, pero que tamén sabe disfrutar coas numerosas bromas das súas compañeiras. No colexio Santa Clara estudian as irmáns O'Sullivan, Isabel e Patricia, bastante máis traviesas que Darrell, quen nun principio se opoñían a ir a Santa Clara. Neste internado o profesorado considera que o maior éxito que se pode acadar é lograr que as rapazas problemáticas acaben por aprender a levar unha vida en comunidade.


O funcionamento destes centros educativos responde a dous modelos pedagóxicos diferentes que existían na Inglaterra de mediados do século XX. As obras son de lectura sinxela, moi amenos para os rapaces a pesar de tratarse de novelas un tanto anticuadas desde o punto de vista da comunidade educativa actual. Están recomendadas para rapaces de entre 9 e 12 anos, aínda que tamén poden ter interés para lectores de máis idade.

MARÍA OCCAM

jueves, 2 de diciembre de 2010

A Ilíada e a Odisea de Marcia Williams

NA NOSA BIBLIOTECA

Na clase de Cultura Clásica limos a adaptación da Ilíada e da Odisea, de Homero, realizada por Marcia Williams e editada pola editorial Acanto. Esta banda deseñada é todo un clásico, case tanto coma o orixinal, para todas as idades. Os debuxos son magníficos, cheos de detalles simpáticos, e o texto é cercano, irónico e divertido. Lévanos de Troya a Ítaca nunha viaxe chea de color, aventuras e sonrisos. Ista é a opinión dos lectores:
Pois o cómic estivo moi ben. As imaxes son moi boas e non fai falta ler a letra para enteirarse sobre a Ilíada e a Odisea.
(Tania)
Foi divertido porque contaba a historia das dúas lendas pero dunha forma orixinal e fácil de entender.
(Pablo)
Foi moi interesante lelo porque aprendes a historia da Odisea e da Iliada dunha maneira divertida
(Iago)
O cómic estivo moi ben porque asi podemos saber máis cousas sobre a Iliada e a Odisea dunha forma máis graciosa. Así tamén podemos saber máis sobre esas lendas que son moi interesantes.
(Rubén)
O cómic resultoume entretido e ao mesmo tempo proporcionoume múltiples achegas sobre a historia dun modo divertido.
(Daniel)
O comic foi moi entretido, os debuxos eran de gran calidade e podíase saber case o que pasaba,xa que contaba a historia con moito detalle.
(Adrián)